Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

Επιμορφωτική Ημερίδα στην Πάρο

 

"Παίζοντας με τις λέξεις"

 

Οι εκπαιδευτικοί, δουλεύουν ομαδικά, όπως κάνουν και οι μαθητές τους.
¨"Παίζουμε" με τα "μέρη του λόγου"
 
 Ήταν το τρίτο μέρος της επιμορφωτικής ημερίδας που έγινε στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου στον χώρο του Δημοτικού Σχολείου Νάουσσας Πάρου.
Το δεύτερο μέρος της ημερίδας ήταν θεωρητικό. Ασχοληθήκαμε με τρία κείμενα διαβάζοντας κατά ομάδες και συζητώντας.
 
Τα τρία κείμενα είναι:
 

1. «Κουμπούρες δεν υπάρχουν:Ψυχανάλυση και σχολική αποτυχία», Απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου της  Άννυ Κορντιέ Αθήνα 1993

2.« Παιδαγωγικοί Κώδικες και κοινωνικός έλεγχος»,  του Basil Bernstein (είσαγωγή, μτφ: Ι. Σολομών): Εκδόσεις  Αλεξάνδρεια 1989 

3.« Οργανώνοντας το αναλυτικό πρόγραμμα ώστε να ανταποκρίνεται στα ενδιαφέροντα των κοριτσιών», Άρθρο της Barbara Smail στο «Science for girls», επιμέλεια Alison Kelly, 1987.

Μετάφραση: Τόνια Παντελαίου.

 

Η δραστηριότητα "Παίζοντας με τις λέξεις΄, είναι ένας τρόπος για να δουλευτούν τα ΄μέρη του λόγου΄στην τάξη. Κάθε ομάδα φτιάχνει σε ένα χαρτόνι κανσόν μια σύνθεση αποτελούμενη από 10 στοιχεία, που μπορούν να είναι οτιδήποτε. Καλό είναι να υπάρχουν έξι στοιχεία ίδια μεταξύ τους (π.χ καραβάκια) και άλλα τέσσερα επίσης ίδια (π.χ. σύννεφα), για να χωρίσουν τα κλιτάαπό τα άκλιτα μέρη του λόγου. Μετά, δίνουμε στην κάθε ομάδα ένα κείμενο κατάλληλο για την ηλικία της, ΄τυπωμένο σε πολύ μεγάλομέγεθος γραμματοσειράς, για να μπορουν να κοπούν οι λέξεις με ψαλίδι. Και η ομάδα αναλαμβάνει να κόψει και να τοποθετήσει κάθε λέξη στο σωστό σχέδιο του κανσόν...
 
 
 











 




 
Εδώ, προτίμησαν να ετοιμάσουν θέσεις μόνο για τα κλιτά μέρη του λόγου.


 
 
 
 Ευχαριστώ τον Μιχάλη Λουκιανό για τις φωτογραφίες..
 
Διαβάστε περισσότερα

UBUNDU

Το έγραψε στο Facebook η νιαπιαγωγός Ελένη Γουναροπούλου:


Ένας ανθρωπολόγος πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ' ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σινιάλο για να τρέξουν, πιάστηκαν χέρι χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ' έναν κύκλο για να φάνε τα φρούτα. Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να είχε καρπωθεί όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν "UBUNTU" που σημαίνει «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι αν έστω ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!» Η λέξη "UBUNTU"στην γλώσσα τους σημαίνει «Υπάρχω γιατί υπάρχουμε»


Εκτός όλων των άλλων είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα της τεράστιας διαμορφωτικής δύναμης της γλώσσας. Το 'υπάρχω γιατί υπάρχουμε', όχι μόνο δεν μπορεί να χωρέσει σε μια μόνο δικιά μας λέξη, αλλά και έτσι περιφραστικά  ειπωμένο είναι τοσο παράδοξο που σχεδόν δεν 'λέγεται'.

 
Διαβάστε περισσότερα

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012

Το παιδί με το λευκό χιτώνα


Ένα σύντομο θεατρικό κείμενο. Μία παιδική θεατρική παρουσίαση.

 
Τα  Χριστούγεννα του 2001, ήμουν δασκάλα στην Ε Δημοτικού στο 2ο Δημοτικό σχολείο Πάρου. Την ίδια εποχή εκτυλισσόταν μια από τις άπειρες αναζωπυρώσεις του Παλαιστινιακού. Μαζί με τους μαθητές μου ετοιμάσαμε και παρουσιάσαμε στην Χριστουγεννιάτικη Σχολική Γιορτή του Σχολείου, ένα σύντομο δρώμενο, που όσο περνούν τα χρόνια τόσο το βρίσκω πιο ενδιαφέρον.

Η βασική δομή και θεατρική εξέλιξη του θεατρικού κειμένου είναι δική μου. Το ίδιο και η τελική σύνθεση και μορφή, τόσο του κειμένου όσο και της παράστασης. ¨Όμως τα παιδιά συμμετείχαν στην συγγραφή του κειμένου και στην ολοκλήρωση της παράστασης με δύο τρόπους:

α. Συμμετείχαν στη συγγραφή. Τους είχα δώσει στοιχεία από την ζωή παιδιών σε διάφορες χώρες. Βασισμένα σε αυτά, ανέλαβαν ο/η καθένας/μια να γράψει από μια μικρή παρουσίαση σε πρώτο πρόσωπο.  Σ΄ αυτές τις μικρές παρουσιάσεις στηρίχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου.

β. Βοήθησαν πολύ στην κατασκευή των σκηνικών, που είχαν μια καίρια συμμετοχή στην παράσταση. Έκοψαν, έβαψαν, έφεραν υλικά.

Στην εκμάθηση του ξενόγλωσσου τραγουδιού που ΄κλείνει’ την παράσταση βοήθησε η συνάδελφος εκπαιδευτικός Μαρία Λογγινίδου.

 

Το παιδί με το λευκό χιτώνα.

Το σκηνικό αποτελείται από βουνοκορφές που δίνουν την αίσθηση ταξειδιού στη Γη από ψηλά Τα παιδιά είναι κρυμμένα πίσω από τα βουνά και στην αρχή της παράστασης δεν φαίνεται κανένα. Μπαίνουν στη σκηνήοι δύο αφηγητές

Αφηγητής Α:Μέρες που έρχονται, το μυαλό μας  ταξιδεύει.

Αφηγητής Β:  Πετάει στα σύννεφα.

Αφηγητής Α Μπήκαμε σ’ ένα απ’ αυτά και ταξιδεύουμε.

 Αφηγητής Β Πάμε στον κόσμο. Σ’ όλο τον κόσμο.

Αφηγητής Α Περνάμε θάλασσες, περνάμε βουνά, περνάμε χωράφια, περνάμε χωριά.

 Αφηγητής Β Θέλουμε να γνωρίσουμε τον κόσμο.

Αφηγητής Α Πώς ζουν, τι σκέφτονται, τι θέλουν τα άλλα παιδιά του κόσμου.

Αφηγητής Β  Τι εικόνες έχουνε στα μάτια τους;



Αφηγητής Β :Μιχάλη, σταμάτα. Είμαστε στη Γαλλία.

Παιδί  από την Γαλλία: Είμαι ο Νίκολας. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αεροπόρος. Για τα Χριστούγεννα ο Αη- Βασίλης θα μου φέρει ένα καινούργιο κομπιούτερ.


Αφηγητής Β: Γειά σου Νίκολας.. Καλές γιορτές.


(Οι αφηγητές οπισθοχωρούν και μένουν στην άκρη της σκηνής παρακολουθώντας. Εμφανίζονται ένα –ένα τα παιδιά πίσω από τα βουναλάκια. Καθένα παρουσιάζεται και μένει ακίνητο. Μετά βγαίνει το επόμενο.)

 
Παιδί από την Ινδία: Είμαι η Ίντιρα από την Ινδία. Αγαπώ πολύ τους γονείς μου και τις κούκλες μου. Όμως πολλά παιδιά στη χώρα μου δεν πάνε στο σχολείο και δεν ξέρουν γράμματα. Θα ήθελα να υπάρχουν σχολεία για όλα τα παιδιά.
 
 


Παιδί από την Κίνα: Είμαι ο Τα κι  Κο. Ζω στο Πεκίνο. Στη χώρα μου δε γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα. Μ’ αρέσει να ψαρεύω. Θέλω όλα τα ποτάμια και όλες οι λίμνες και όλες οι θάλασσες να είναι πάντα γεμάτες ψάρια, μικρά και μεγάλα.

Αφηγητής Α: Γειά σου Τα κι Κο. Κι εμένα μου αρέσει το ψάρεμα.


Παιδί από το Αφγανιστάν: Με λένε Χαμάν. Πριν από δύο χρόνια στο χωριό μου , στο Αφγανιστάν, έριξαν βόμβες. O φίλος μου ο Φαράχ, έχει τώρα μόνο ένα πόδι. Μια μέρα που παίζαμε στα χωράφια, πάτησε μια νάρκη που είχαν θάψει στο χώμα oι στρατιώτες. Θα ήθελα όλα τα παιδιά του κόσμου να παίζουν και να τρέχουν. Θα ήθελα να μη ρίχνουν oι άνθρωποι βόμβες και νάρκες στα χωριά όπου παίζουν παιδιά.

Παιδί  από το Ανατολικό Τιμόρ: Με λένε Μαδρέ. Ζω στο Ανατολικό Τιμόρ. Φτιάχνω πίτες για να φάμε με τα αδέρφια μου. Αυτές οι πίτες γίνονται με αλεύρι και νερό και μας αρέσουν πολύ. Η μητέρα μας πέθανε από μια αρρώστια με πολύ πυρετό που την λένε ελονοσία, την εποχή που ήμασταν πρόσφυγες. Όμως εγώ ξέρω να μαγειρεύω.


Παιδί από την Βραζιλία: Είμαι ο Ντιέγκο και είμαι Βραζιλιάνος. Δουλεύω σε ένα σκουπιδότοπο. Χωρίζουμε τα σκουπίδια σε σωρούς. Παίρνω μισθό ένα δολάριο τη μέρα. Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής. Μπορεί να παίξω στην Εθνική Βραζιλίας.

 

Παιδί από την Αιθιοπία: Η πατρίδα μου είναι η Αιθιοπία. Αυτές τις μέρες το σπίτι μου είναι στολισμένο για τη γιορτή των Χριστουγέννων. Πριν λίγες μέρες βρέθηκα σε ένα χωριό της χώρας μου όπου οι άνθρωποι δεν έχουν καθόλου φαγητό. Είδα πολλές μητέρες άρρωστες και πολλά παιδιά με κοκκαλιάρικα πόδια να κλαίνε. Εγώ έχω φαγητό κάθε μέρα. Θέλω όλοι οι άνθρωποι στη χώρα μου να έχουν κάθε μέρα φαγητό και νερό καθαρό για να πίνουν.

 

Παιδί από την Πορτογαλία: Είμαι η Σύλβια. Ζω στην Πορτογαλία. Στο σχολείο μας αυτές τις μέρες έχουν στολίσει ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Από κάτω έχει δώρα για όλους μας. Όμως στο σπίτι μας δεν θα στολίσουμε δέντρο. Ο πατέρας μου είχε πάει στη Σομαλία όπου υπάρχουν πολλοί άρρωστοι άνθρωποι για να τους βοηθήσει, γιατί ήταν γιατρός. Εκεί σκοτώθηκε.

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός.


 
Παιδί από τις Η.Π. Α
Είμαι ο Χάντι από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Η αδερφή μου δούλευε στα γραφεία μιας πολυεθνικής εταιρείας. Σκοτώθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, όταν ένα αεροπλάνο έπεσε πάνω στους δίδυμους πύργους και τους γκρέμισε. Από τότε νοιώθω μόνος και φοβισμένος. Γιατί να σκοτώνονται οι άνθρωποι από άλλους ανθρώπους;

 

Παιδί από το Ιράκ. Είμαι ο Χοσέ. Ζω στο Ιράκ. Σήμερα η μαμά μου, μου έφερε ένα κόκκινο αυτοκινητάκι και ένα βιβλίο. Όμως τα μάτια της ήταν κλαμένα. Νομίζω πως κάτι θα της είπαν οι γιατροί για μένα. Νομίζω πως θα αργήσω πολύ να γίνω καλά. Τη αρρώστια που έχω, την έχουν και πολλά άλλα παιδιά που έχω γνωρίσει μέσα σ’ αυτό το νοσοκομείο που έρχομαι κάθε μέρα. Πονάω πολύ. Η αρρώστια μου έχει γίνει από έναν πόλεμο που έγινε στη χώρα μου πριν από πολλά χρόνια. Δεν θυμάμαι τον πόλεμο. Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί.


Αφηγητής Α:  Ήμασταν ξαφνιασμένοι και λυπημένοι.

Αφηγητής Β: Μετά είδαμε ακόμα ένα παιδί. Καθόταν κάτω από ένα δέντρο.

(στην άκρη της σκηνής εμφανίζεται ένα παιδί καθιστό με λευκό χιτώνα.


Αφηγητής Α  (στο παιδί):  Ποιά χώρα είναι εδώ;

Αφηγητής Β … το ρωτήσαμε


Το παιδί με το λευκό χιτώνα : (σηκώνεται και απαντά): Η Παλαιστίνη.
 
 
 
 


Αφηγητής Α Γιατί φοράς αυτά τα ρούχα;


Το παιδί με το λευκό χιτώνα:   Εγώ γεννήθηκα πριν από δυό χιλιάδες χρόνια. Εσείς τι κάνετε εδώ;


Αφηγητής Α Θέλουμε να μάθουμε για τον κόσμο.


Το παιδί με το λευκό χιτώνα:   Θέλετε να μάθετε και για τη χώρα όπου γεννήθηκα εγώ;

Αφηγητής Α Ναι, και για αυτήν.

 

Το παιδί με το λευκό χιτώνα:  Στο χωριό που γεννήθηκα, πέρσι σκοτώθηκαν πολλοί άνθρωποι. Και ακόμα ο πόλεμος συνεχίζεται.

Αφηγητής Α


Παντού υπάρχει πόλεμος. Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτό;

Αφηγητής Β

Πώς λένε το χωριό που γεννήθηκες;

Το παιδί με το λευκό χιτώνα  Βηθλεέμ. Μπορούμε να αγαπάμε τους άλλους.

 Μπορούμε να έχουμε μέσα μας κουράγιο και ελπίδα

Μπορούμε να θέλουμε Ειρήνη για τον Κόσμο και αγάπη για τους ανθρώπους. Μπορούμε να ονειρευόμαστε την ειρήνη . Ελάτε μαζί μου.. Ακούστε...

(τραβάει απαλά τους αφηγητές προς το κέντρο της σκηνής, ενώ πίσω τα παιδιά ανάβουν τα κεράκια)

Αφηγητής Β: Και πώς σε λένε;

Το παιδί με το λευκό χιτώνα:  Ιησού.

Όλα τα παιδιά, από τις θέσεις που βρίσκονται, κρατάνε ένα κεράκι αναμμένο (τα υπόλοιπα φώτα κλειστά και τραγουδάνε: Είναι το γνωστό “We Are the world  Ένα από τα παιδιά απαγγέλει βοηθητικά στα Ελληνικά:

Είμαστε ο Κόσμος.

Να, έρχεται η στιγμή

που ακούμε το κάλεσμα.

Που ο κόσμος όλος θα γίνει ένα.


Υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν.

Και είναι ώρα

να δώσουμε ένα χέρι στη ζωή.

Το μεγαλύτερο δώρο απ’ όλα.


Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε

παριστάνοντας μέρα με τη μέρα

ότι κάποιος κάποια μέρα θα κάνει την αλλαγή




Είμαστε όλοι μέλη
της μεγάλης οικογένειας του Θεού
 και η μόνη αλήθεια είναι
ότι αυτό που χρειαζόμαστε
είναι η αγάπη.


 Εμείς είμαστε ο κόσμος

Εμείς τα παιδιά.          

Είμαστε εμείς που φέρνουμε

μια φωτεινότερη μέρα.


Ας αρχίσουμε να δίνουμε.

Σώζουμε τις ζωές μας.

Στ’ αλήθεια φτιάχνουμε μια καλύτερη μέρα,
μόνο εσείς κι εγώ.

 

Στείλ’ τους λοιπόν την καρδιά σου

για να ξέρουν

πως κάποιοι νοιάζονται.

Και η ζωή τους θα είναι

πιο δυνατή και ελεύθερη.

Όπως μας έδειξε ο Χριστός

Κάνοντας τις πέτρες ψωμί.

Όλοι μας πρέπει ν’ απλώσουμε

χέρι βοήθειας.

Όταν είσαι λυπημένος
 φαίνεται να μην υπάρχει ελπίδα.

Αλλά, ας πιστέψουμε
πως  κάτι θ’ αλλάξει,

 όταν όλοι μας
γίνουμε ένα.

 


We Are the World
Written By: Michael Jackson and Lionel Richie

There comes a time when we need a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
and it’s time to lend a hand to life
The greatest gift of all

We can’t go on pretending day by day
That someone, somewhere will soon make a change
We are all a part of God’s great big family
And the truth, you know,
Love is all we need

Chorus:
We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
There’s a choice we're making
We're saving out own lives
its true we'll make a better day
Just you and me

Send them your heart so they'll know that someone cares
And their lives will be stronger and free
As God has shown us by turning stones to bread
So we all must lend a helping hand

Chorus:
We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day
So let’s start giving
There is a choice we' re making
We 're saving out own lives
its true we'll make a better day
Just you and me




Διαβάστε περισσότερα