Σχολικό Πανηγύρι: Έκθεση μαθητικών έργων στην Πάρο

 Το 'Σχολικό Πανηγύρι' στεγάστηκε για δύο ημέρες (7 και 8 Ιουνίου 2012) στον πάντα φιλόξενο χώρο του πολιτιστικού συλόγου Αρχίλοχος, στην Παροικία της Πάρου. Στην έκθεση συμμετείχαν όλα τα Δημοτικά σχολεία της Πάρου και το σχολείο της Αντιπάρου.

Χαρήκαμε χρώματα, ιδέες, κείμενα, παιχνίδια φτιαγμένα από τους ίδιους τους μικρούς μαθητές.

 Οι ίδιοι, απόλαυσαν τον χώρο και την έκθεση.

Διαβάστε περισσότερα

Πόσο μακριά είναι η Αυστραλία;

Στην μακρινή Αυστραλία, οι πυρκαγιές μαίνονται ανεξέλεγκτες. Μερικά εκατομμύρια ζώα έχουν καεί, χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν από τους τοξικούς καπνούς, 27 έχουν ήδη πεθάνει, ολόκληρες πόλεις εκκενώνονται, χιλιάδες στρέμματα γης έχουν γίνει στάχτη, οι εκπομπές των τοξικών αερίων αυξάνονται εφιαλτικά. Οι αριθμοί είναι τρομακτικοί, αλλά υπάρχει κάτι τρομακτικότερο που δεν μπορεί να μετρηθεί ακόμα. Και δεν αφορά την Αυστραλία, αλλά εμάς. Άμεσα και καθοριστικά.

Πριν λίγους μήνες καιγόταν σχεδόν ολόκληρη η Λατινική Αμερική. Η ζούγκλα του Αμαζονίου, ο πνεύμονας της Γης και όχι μόνο. Μετά, παρόμοιες πυρκαγιές ξέσπασαν στη Σιβηρία. Απανθρακώθηκαν τεράστιες εκτάσεις δασών. Τρείς λοιπόν συνολικά ανήκεστες βλάβες στο φλοιό του ενός και μοναδικού μας πλανήτη σε έναν μόνο χρόνο, χωρίς βέβαια να συνυπολογίσουμε τις πάμπολες μικρότερες πυρκαγιές που έτσι κι αλλιώς προκύπτουν τοπικά σε όλα τα μέρη της Γης και δεν γίνονται παγκόσμια γνωστές, ειδικά αν δεν έχουν ανθρώπινα θύματα, όπως στο Μάτι.

Τι είναι λοιπόν όλο αυτό;

Είναι μόνο μια περίεργη σύμπτωση, που αφορά τρεις διαφορετικές άκρες του πλανήτη, που παρά την απολύτως διαφορετική μορφολογία τους, τις εντελώς διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες και τις διαφορετικές ιστορικό-πολιτικές συνθήκες που καθορίζουν την καθεμιά από αυτές, έτυχε να πέσουν θύματα του ίδιου φλογερού φαινομένου;

Είναι μόνο μια ατυχής στιγμή για μερικά εκατομμύρια ζωάκια - ήμερα και άγρια- που κάηκαν με αποτέλεσμα να θρηνούν οι ευαίσθητοι ζωόφιλοι και κάμποσα εκατομμύρια δέντρα και φυτά που ''έτσι κι αλλιώς θα ξαναγίνουν'' και που εμείς οι ασφαλείς και πολιτισμένοι ούτε τα είδαμε ούτε τα μυρίσαμε ποτέ και το ίδιο μας κάνει αν υπάρχουν ή όχι, εφόσον το γατάκι μας, το σκυλάκι μας και η γαρδένια της βεράντας μας παραμένουν υγιή, ασφαλή και ανθοφορούντα;

Η μήπως είναι, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, ένα αποτέλεσμα της κλίσης στην κίνηση του πλανήτη και συνεπώς μια κατάσταση για την οποία οι άνθρωποι ούτε έχουμε ευθύνη, ούτε μπορούμε με κάποιο τρόπο να αντιδράσουμε;

Η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή έγινε γνωστή ως παγκόσμια απειλή από τα τέλη της δεκαετίας του 80, που πάει να πει, εδώ και 30 χρόνια. Ο όρος κλιματική αλλαγή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει αυτό ακριβώς το κομμάτι των αλλαγών του κλίματος που προκαλείται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες και τα αέρια του θερμοκηπίου και να διαχωρίσει το φαινόμενο αυτό από την κλιματική μεταβλητότητα που πράγματι οφείλεται σε φυσικά αίτια για τα οποία η ανθρωπότητα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα πέραν του να προετοιμαστεί για να τα υπομείνει.

Τη δεκαετία του ‘90 όταν ακόμα το φαινόμενο είχε μόλις εντοπιστεί, η άγνοια ή η αδιαφορία θα μπορούσαν να θεωρηθούν εν μέρει αναμενόμενες. Μαζί μ΄αυτές και η σχετική υποτίμηση των ανθρώπων ή των κινημάτων που προσπαθούσαν να προειδοποιήσουν όσο ήταν καιρός. ‘Έτσι κι αλλιώς τα μεγάλα διεθνή και τα μικρότερα εθνικά ή τοπικά συμφέροντα που θα θιγόντουσαν από πιθανές πολιτικές αποτροπής της κλιματικής αλλαγής είχαν κάθε λόγο να αποκρύπτουν, να υποβιβάζουν και να παραβλέπουν. Τα τεράστια κέρδη και τα γεωπολιτικά συμφέροντα που είναι οργανωμένα γύρω από τις εξορύξεις και τη βιομηχανία και οι πολιτικές δυνάμεις που τα υποστηρίζουν, δεν θα αποδεχόντουσαν βέβαια εύκολα ένα αφήγημα που θα έθετε σε κίνδυνο τη βασική πηγή της δύναμης τους. Αλλά και τα μικρότερα, καθημερινά ‘βολέματα’, όλων ημών των καταναλωτών της αφθονίας, δεν ήταν -ούτε είναι- εύκολο να παρακαμφθούν για χάρη της εξοικονόμησης ενέργειας που αποτελεί έναν κεντρικό στόχο για την άμυνα έναντι της κλιματικής αλλαγής.

Με τα χρόνια και με τους καιρούς, ήρθε η στιγμή που η κλιματική αλλαγή πέρασε στο λεξιλόγιο σχεδόν όλων, αναγνωρίστηκε ως πρόβλημα ακόμα και από τον ΟΗΕ και πλείστους άλλους διεθνείς οργανισμούς, και η λύση της ‘πράσινης πολιτικής’ έφτασε στο σημείο να ενσωματωθεί στα προγράμματα ακόμα και των πιο συντηρητικών κομμάτων, ως ένα ανώδυνο κερασάκι που κάνει δελεαστική κάθε είδους τούρτα. Και στο τέλος ήρθε η Γκρέτα.

Όμως: Μετά απ΄ όλα αυτά, και παρόλα αυτά, η Αυστραλία καίγεται, ο Αμαζόνιος κάηκε, η Σιβηρία κάηκε, οι εκπομπές των τοξικών αερίων αντί να μειώνονται  (μετά από δεκαετίες υποτιθέμενων πολιτικών μείωσής τους!) αυξάνονται δραματικά, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι η σπείρα της κλιματικής επιδείνωσης έχει ήδη φτάσει σε μη αναστρέψιμα επίπεδα, η ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων στον πλανήτη και η κλιματογενής προσφυγιά είναι ήδη υπαρκτά φαινόμενα και η Ευρώπη, παρόλο που προς το παρόν δεν έχει βιώσει φαινόμενα της έντασης και της έκτασης που βιώνει ήδη η Αυστραλία και η Νότια Αμερική, υφίσταται ήδη σε ποικίλα επίπεδα τις επιπτώσεις της καταστροφής σε άλλες περιοχές του πλανήτη.

Η Αυστραλία δεν είναι καθόλου μακριά. Ούτε ο Αμαζόνιος και η Σιβηρία. Η φωτιές είναι στην αυλή μας. Απειλούν την γαρδένια και το γατάκι μας. Και αμέσως μετά, όχι μόνο την καλοπέραση και την ευμάρεια, αλλά και την ίδια την ζωή μας. Οι ισχυροί της Γης δεν νοιάζονται. Σε κάποιο βαθμό με το δίκιο τους. Ακόμα και στις μεγαλύτερες καταστροφές για τους λίγους και ισχυρούς συνήθως βρίσκεται λύση. Ακόμα και οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής ξεκινούν από τους φτωχότερους - λαούς και ανθρώπους. Τα γατάκια και τα σκυλάκια καθώς και οι γαρδένιες και οι τριανταφυλλιές του δισεκατομμυριούχου Τραμπ καθώς και του Μπολσονάρο ή του Πούτιν, αλλά και του πρωθυπουργού της Αυστραλίας - που ήταν σε διακοπές ενώ η χώρα καίγεται - πιθανότατα θα βρουν συνθήκη προστασίας μέχρι το τέλος.

 Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική, οι πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη, πυκνοκατοικημένες, αστικοποιημένες και υπερεξοπλισμένες, προς το παρόν φαίνονται σχετικά προστατευμένες· παρόλο που και εδώ οι καύσωνες που γίνονται όλο και συχνότεροι και βαρύτεροι, οι ανεξέλεγκτες βροχοπτώσεις και τοπικές πυρκαγιές και οι άγριοι παγετοί έχουν ήδη κάνει απολύτως αισθητή την παρουσία τους. Όμως ταυτόχρονα, η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική είναι εκείνες οι χώρες που ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την κλιματική επιδείνωση και, το κρισιμότερο, είναι εκείνες που κυρίως μπορούν να σπρώξουν τα πράγματα προς μια σωτήρια κατεύθυνση έστω και την τελευταία στιγμή. Σύντομα -και όπως φαίνεται πολύ συντομότερα απ΄ότι υπολογίζαμε - δεν θα μπορούμε να κάνουμε ούτε αυτό.

Κι αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ΄ όλα: Εμείς που είμαστε αυτοί που μπορούμε, εμείς που είμαστε αυτοί που οφείλουμε να σπρώξουμε τη σπείρα σε μια δυναμική αντιστροφής, συνεχίζουμε να ζούμε και να πορευόμαστε σαν να πρόκειται για μια υπόθεση που είναι πολύ μακριά μας στον τόπο και στον χρόνο, δεν μας αφορά, δεν υπάρχει στην καθημερινή μας ζωή.

Τα γνωστά ΜΜΕ κάνουν τη δουλειά τους παρουσιάζοντας τα πράγματα όσο πιο επιφανειακά γίνεται, πλείστα κομματικά ή πολιτικά αφηγήματα ενσωματώνουν την ιδέα της πράσινης μετάβασης στη βάση μιας κοπτοραπτικής προσαρμογής που τελικά εκτρέπει την άμεση αναγκαιότητα σε κερδοφορία λίγων ισχυρών, ή υποψιάζονται πίσω από την αγωνία για την κλιματική αλλαγή μια ακόμα απόπειρα του κεφαλαίου να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τις ταξικές διεκδικήσεις (σαν η κλιματική αλλαγή να είναι άσχετη από την τοξική ταξικότητα!,) κάποιοι ασχολούνται με το πόσο συμπαθής και ώριμη ή αντιπαθής και βαλτή είναι η Γκρέτα που θα ‘πρεπε να παρακολουθεί τα μαθήματά της κι όχι να τρέχει στους δρόμους και να αυθαδιάζει προς του ισχυρούς του πλανήτη.

Και κατά τ΄ άλλα, συνεχίζουμε να παράγουμε αδιακρίτως τόνους σκουπιδιών, να καταναλώνουμε ανέμελα ενέργεια, να μπαζώνουμε ρέματα και ποτάμια, να χρίζουμε εκπροσώπους μας ανθρώπους που με τις επιλογές τους όχι μόνο δεν αντιτάσσονται, αλλά, αντίθετα, υποστηρίζουν και επεκτείνουν το καταστροφικό ντόμινο. Γενικά, ο καθένας κάνει αυτό που έχει συνηθίσει να κάνει, οχυρώνοντας την αντίληψη και το ενδιαφέρον του στα όρια της προστασίας του προσωπικού του κόσμου και αγνοώντας για μια ακόμα φορά ότι κανένας προσωπικός κόσμος δεν μπορεί να διασωθεί και να ευημερήσει ερήμην των υπολοίπων.

Τα τρομακτικά νέα δεδομένα που προβάλλει η κλιματική αλλαγή, παρόλο που πράγματι δεν δημιουργούνται εξίσου από όλους, απαιτούν για την αντιμετώπιση τους τη συστράτευση όλων. Απαιτούν ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία με τόσο προφανή και μαζικό τρόπο την αίσθηση του συλλογικού καλού και του συλλογικού κακού, απαιτούν να υπερβούμε κατά πολύ το επίπεδο των προσωπικών, τοπικών, ιδεολογικών, κομματικών, εθνικών οριζόντων μέσα στους οποίους έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε.

Οι φωτιές της Αυστραλία, του Αμαζονίου και της Σιβηρίας ξεπερνούν κατά πολύ τον προσωπικό κόσμο του καθενός και της καθεμιάς μας και ζωγραφίζουν με μαύρα και γκρίζα και κόκκινα χρώματα ένα τοξικό και πολύ επικίνδυνο κόσμο για όλους μας.

Και ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε την Αυστραλία και τις φωτιές της μακριά, είναι το να μπορέσουμε να σκεφτούμε και να δράσουμε τώρα, ακριβώς σαν η φωτιά να ήταν ήδη στην πόρτα μας, σαν οι φλόγες να έχουν ήδη αγγίξει όχι μόνο τις γαρδένιες της αυλής μας, αλλά και τις κουρτίνες του σαλονιού μας.

Διαβάστε περισσότερα

Mα πού τον βρήκες τον Βαρουφάκη;

Στην Πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς,  με το ΜεΡΑ25, Μάης του 2018

                                                                                              

  

«Καλά, μα πού τον βρήκες τον Βαρουφάκη;», με ρώτησε τις προάλλες ενώ ψώνιζα στο Super Market, μακρινός συγγενής που προφανώς είχε μόλις πληροφορηθεί τη συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο του ΜέΡΑ25. «Πάντως όχι στα Kinder- έκπληξη» του είπα εκείνη την ώρα γελώντας. Και απαντώ αναλυτικότερα.

 Τον βρήκα στο Protagon, εκείνη την ιστοσελίδα του Σταύρου Θεοδωράκη που την εποχή εκείνη -γύρω στο 2010-  ήταν στις δόξες της, κι όπου ο Βαρουφάκης αρθρογραφούσε συστηματικά. Ήταν τα χρόνια που μόλις είχε ξεσπάσει η κρίση και εγώ προσπαθούσα εναγωνίως να καταλάβω τι ακριβώς έχει συμβεί, διαβάζοντας όποιο άρθρο έπεφτε στο μάτι μου, τόσο από τον ελληνικό όσο και από τον αγγλόφωνο τύπο. Εντυπωσιάστηκα βαθιά από τα κείμενα του Βαρουφάκη του οποίου μέχρι τότε δεν γνώριζα ούτε το όνομα. Με τις όποιες παλιές και εγκαταλελειμμένες γνώσεις μου για τα οικονομικά, μπορούσα να διακρίνω σε αυτά δύο πράγματα ταυτόχρονα: Ένα επιτέλους πειστικό και συγκροτημένο αφήγημα για τις αιτίες και το ιστορικό της ελληνικής κρίσης - ως συνέπειας της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2008 και της κάκιστης διαχείρισης της από την ηγεσία της Ε.Ε- αλλά και έναν γλαφυρό, άμεσο συγγραφέα που γνωρίζει καλά και εξηγεί με σαφήνεια και οργανωμένα επιχειρήματα σε όλες τους τις λεπτομέρειες το πώς παίζεται το παιχνίδι, αλλά και -κυρίως- ποιός είναι ο ρόλος του καθενός σε αυτό.

Την εποχή εκείνη, το κυρίαρχο αφήγημα που διακινούνταν σχετικά με την ελληνική κρίση, εστίαζε στις κακοδαιμονίες του ελληνικού κράτους, στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, στον τρελό καταναλωτισμό που χαρακτήρισε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες και (βεβαίως- βεβαίως) την άκρως διαδεδομένη στη χώρα μας διαφθορά. Πράγματα δηλαδή, που ήδη γνώριζα πολύ καλά, ήταν υπαρκτά, και προσωπικά ούτε είχα ούτε έχω καμιά αμφιβολία ότι συνέβαλαν τα μάλα στο να βρεθεί η χώρα μας στη θέση του «πιο αδύναμου κρίκου», όταν η παγκόσμια κρίση ταρακούνησε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Όμως αυτή η ερμηνεία άφηνε πολλά -πάρα πολλά!- κενά. Ένα από αυτά, ίσως το απλούστερο και συνοπτικότερο στη διατύπωσή του, είναι το εξής: Ωραία, και αν δεχτούμε πως για όλα φταίει η ελληνική κακοδαιμονία και μόνο, ο ρόλος της Ε.Ε όλα αυτά τα χρόνια, ποιός ήταν; Δεν ήξερε, δεν γνώριζε, δεν καταλάβαινε; Οι «λύσεις» του δράματος που εν τω μεταξύ άρχισαν να καταφτάνουν από την Ε.Ε και να υιοθετούνται από τις δικές μας κυβερνήσεις ως μοναδική αναγκαστική επιλογή (ο γνωστός επιπλέον δανεισμός με τα «μνημόνια» του) έκανε τις αμφιβολίες μου για το κυρίαρχο αφήγημα ακόμα εντονότερες. Και την προσήλωσή μου στις ενστάσεις του Βαρουφάκη, ακόμα  σταθερότερη.

Παρακολούθησα όσο συστηματικότερα μπορούσα τα γραφόμενα του. Διάβασα τα βιβλία του, παρακολούθησα ομιλίες του. Η πεποίθησή μου ότι η οικονομική του ανάλυση είναι ορθή και η διευρυμένη του αντίληψη για το παγκόσμιο οικονομικό-πολιτικό γίγνεσθαι είναι πολύτιμη, εμπλουτίστηκε από μια επιπλέον ανακάλυψη: ΟΙ αναλύσεις του παρότι άρτιες τεχνοκρατικά, δεν περιορίζονταν από το στεγνό, υποτιθέμενα ουδέτερο ύφος του τεχνοκράτη: Περιείχαν σαφή και ενσυνείδητη πολιτική στράτευση: Μια ξεκάθαρα αριστερή προοπτική, που προσπαθεί να καταγγείλει τα πολύπλοκα και πονηρά μαστορέματα της διεθνούς ολιγαρχίας στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο  περιβάλλον του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, ο οποίος διαθέτει ιδιότητες και τεχνικές που οριακά μόνο θα μπορούσε να συλλάβει η προ δύο αιώνων μαρξιστική ανάλυση, ή ακόμα και η πολύ πιο πρόσφατη κεϋνσιανή -σοσιαλιστική.

Όταν τα καταστροφικά μνημόνια (δηλαδή ο επιπλέον δανεισμός που υποσχόταν να μας σώσει από τον παλιότερο και η κατασκευασμένη ύφεση που, φερόμενη ως «δημοσιονομική προσαρμογή», υποσχόταν να μας οδηγήσει στην ανάπτυξη) είχαν ήδη αρχίσει να ψηφίζονται, προσωπικά ήμουν βέβαιη πως τα πράγματα βρίσκονται σε κακό δρόμο - πολύ χειρότερο από εκείνο της βραχυχρόνιας ταλαιπωρίας την οποία υποστήριζαν οι τότε πολιτικοί μας ταγοί. Όμως ταυτόχρονα, θεωρούσα πως η οικονομική πρόταση του Βαρουφάκη δεν είναι δυνατόν να υιοθετηθεί έτσι απλά, από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο και να εφαρμοστεί. Ήταν ανάγκη πρώτα να ζυμωθεί πολιτικά, να αναλυθεί στις λεπτομερείς συνέπειες που θα επέφερε η εφαρμογή της, να αποκτήσει συνειδητούς υποστηρικτές ανάμεσα στο εκλογικό  σώμα. Οι προτάσεις του Βαρουφάκη παρότι στα μάτια μου φαίνονταν οι μόνες σωστές, ήταν σαφές πως περιείχαν ένα είδος «πολιτικού τολμήματος» το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμιά περίπτωση να διακινείται από έναν και μόνο άνθρωπο. ‘Ήταν ανάγκη να μεταφραστούν σε συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις και -κυρίως- να περιβληθούν με το βάρος της συμμετοχικής ευθύνης που απορρέει από τη δημοκρατικά εκφρασμένη στήριξη των πολιτών. Η πολιτική ευθύνη είναι διαφορετικό πράγμα από την οικονομικο-τεχνική αναγκαιότητα.

Τα γεγονότα του 2015 ενίσχυσαν αυτή μου την άποψη. Παρόλη την έντονη και βαθιά δυσαρέσκεια και την ανατρεπτική διάθεση που είχε ήδη αναπτυχθεί και εκφράστηκε τόσο στη μαζική προσέλευση στον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο δημοψήφισμα του 64%, δυστυχώς, για τους όποιους λόγους, καταλήξαμε σε μια θλιβερή υπαναχώρηση. Μια ολόκληρη χώρα οργανωμένη επί δεκαετίες σε όλα τα επίπεδα γύρω από τις κακοδαιμονίες της, δεν περνά τόσο εύκολα σε τολμηρές ξεκάθαρες λύσεις. Από κάπου, κάπως, προκύπτουν οι αναστολές, οι φόβοι, τα ελλείματα (πολιτικά και όχι οικονομικά μόνο). Κάποιοι μίλησαν - και μιλούν- για προδοσία. Προσωπικά δεν συμφωνώ με αυτούς τους όρους και δεν νομίζω πως βοηθούν σε κάτι. Απλά, συνεχίζω να πιστεύω πως οι λύσεις που πρότεινε εξαρχής ο Γιάνης Βαρουφάκης  δείχνουν τον μοναδικό διαθέσιμο δρόμο για μια ουσιαστική απεμπλοκή από την επιβεβλημένη για δεκαετίες ακόμα ύφεση, ερημοποίηση και παρακμή, χωρίς να προαπαιτούν είτε την παγκόσμια κατάρρευση του καπιταλισμού, είτε την αποστέρηση της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας.

Μετά από τα γεγονότα του 2015, ο ήδη διεθνώς καταξιωμένος ακαδημαϊκός Γιάνης Βαρουφάκης, βρέθηκε να μετασχηματίζεται στον πολιτικό Γιάνη Βαρουφάκη, αποφασισμένο να στηρίξει αυτό που θεωρεί σωστό και σωτήριο με κάθε τρόπο, με κάθε προσωπικό κόστος. Ανέλαβε ένα ρόλο διαφορετικό από αυτόν που ήδη γνώριζε καλά, προσπαθώντας να ανταποκριθεί σε αυτό που ό ίδιος αισθανόταν ως χρέος του στην ιστορία που τον τραβούσε ήδη από το μανίκι. Την εποχή που η γνωστή ρηχή κακεντρέχεια ασχολούταν με τα χρώματα των πουκαμίσων του, αυτός παρατούσε τα ακριβοπληρωμένα έδρανα των διεθνών συνεδρίων και τις καλοθερμασμένες αίθουσες για να τρέξει στους δρόμους και να εξηγήσει σε όλους μας τα βαθιά μυστικά του παγκόσμιου συστήματος που μας εξοντώνει.

Όταν ο ίδιος ξεκίνησε το πανευρωπαϊκό κίνημα του DiEM25 (Democracy in Europe Movement), φυσικά ήμουν εκεί -ήταν ακριβώς αυτό που πίστευα πως έπρεπε να έχει ήδη γίνει: μια οργανωμένη πολιτική έκφραση των προτάσεων του για μια μεταστροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής. Και όταν διαφάνηκε η ανάγκη για την σύσταση ενός εκλογικού βραχίονα στην Ελλάδα (του ΜέΡΑ25) για να αποκτήσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση οι προτάσεις του για μιαν Ελλάδα απεγκλωβισμένη από τις επιταγές της ευρωπαϊκής ελίτ, και πάλι ήμουν εκεί. Και όταν ήρθαν έτσι τα πράγματα που να χρειαστεί να στηρίξω επώνυμα και ευθαρσώς τον αγώνα του - που εδώ και καιρό είναι αγώνας πολλών από εμάς-  δεν θα μπορούσα να αρνηθώ. Έτσι κι αλλιώς πάντα ένοιωθα την μοίρα της χώρας μας και του τόπου μας συνυφασμένη με την δική μου προσωπική πορεία.

Το ΜέΡΑ 25 είναι σήμερα ένα κόμμα στα σπάργανα, αλλά με ήδη αισθητή την προοπτική και τις αρχές που εμπνέουν την ύπαρξή του και τους στόχους του. Και ήδη το όνειρο της υπεύθυνης στήριξής του από ένα υπολογίσιμο αριθμό συνειδητών ψηφοφόρων έχει γίνει πραγματικότητα. Το «πού βρήκες το Βαρουφάκη» δεν αφορά πια μερικούς λίγους γραφικούς, αλλά μερικές δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που έχουν ήδη βρει και το Βαρουφάκη και την ελπίδα μιας ορθολογικής προοπτικής για τη χώρα μας. Ας ελπίσουμε γρήγορα να γίνουμε περισσότεροι και να μπορέσουμε περισσότερα. Όχι μόνο με την ψήφο μας, αλλά και -κυρίως- με τη συμμετοχή μας. Στο ΜέΡΑ25 δεν πιστεύουμε στους σωτήρες -οσονδήποτε προικισμένοι και να είναι αυτοί. Πιστεύουμε στη Δημοκρατία και τη δύναμη της συλλογικής πολιτικής ωριμότητας και ευθύνης.

Διαβάστε περισσότερα

Οι Μικροί Νησιώτικοι Υγρότοποι και οι Μεγάλοι Αδίστακτοι Καταστροφείς!

Τί σχέση έχουν τα μεταναστευτικά πουλιά και οι πλημμύρες, με το αβυσσαλέο ελληνικό δημόσιο χρέος; Ιδού η απάντηση:


Οι νησιώτικοι υγρότοποι είναι περιοχές κοντά στη θάλλασσα που το καλοκαίρι είναι στεγνές, αλλά το χειμώνα γεμίζουν νερό και γίνονται μικρές, ρηχές λιμνούλες. Πολλές απ΄αυτές, παλιότερα λειτουργούσαν σαν αλυκές, όπου οι άνθρωποι των γύρω περιοχών μάζευαν το αλάτι που έμενε όταν το θαλασσινό νερό υποχωρούσε από το χειμερινό του λίμνασμα. Σε κάποιες περιπτώσεις το εμπορευόντουσαν κιόλας, ενισχύοντας τα φτωχικά εισοδήματα.

Τα τελευταία τριάντα χρόνια, η απεγνωσμένη λατρεία για τσιμέντο και άσφαλτο, εξαφάνισε πλήρως και το εμπόριο και την συγκέντρωση του αλατιού, μετατρέποντας τις εκτάσεις αυτές σε πρόκληση για την οικιστική επέκταση της 'αναπτυξιακής' ορμής στα νησιά. Κομμάτια των υγροτόπων έχουν γίνει αεροδρόμια, δρόμοι, πάρκιγκ, ξενοδοχεία, και διάφορα άλλα, καταστρέφοντας βαθμιαία τη λειτουργία τους ως υγοτόπων.

Και ποιά είναι η λειτουργία ενός υγρότοπου; Σίγουρα όχι μόνο η παραγωγή αλατιού: Τα εδάφη αυτά, αποτελούνται από πολύ μαλακά υλικά και η επιφάνειά τους βρίσκεται λίγο χαμηλότερα από το επίπεδο της θάλασσας. Έτσι, επιτρέποουν την ανταλλαγή όγκων νερού ανάμεσα στην θάλασσα και τη στεριά, παροχετεύοντας το νερό των βροχοπτώσεων από μια πολύ ευρύτερη περιοχή. Το χειμώνα συγκεντρώνουν τα περισσευούμενα νερά των γύρω περιοχών και βαθμιαία, είτε με επιφανειακή είτε με υπόγεια επικοινωνία με τα νερά της θάλασσας, αφήνουν το γλυκό νερό να πάει προς τη θάλασσα  (προστατεύοντας έτσι τις γύρω περιοχές από πλημμυρικά φαινόμενα),  ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν στο νερό της θάλασσας να καλύψει την επιφάνειά τους. Έτσι είναι  περιοχές πολύτιμες για τη διατήρηση της γενικής υδατικής και εδαφικής ισορροπίας της ευρύτερης περιοχής. Το 'μπάζωμά' τους σημαίνει μεταξύ άλλων ότι αυξάνονται δραματικά οι κίνδυνοι πλημμυρών σε περιπτώσεις έντονων βροχοπτώσεων.

Όμως εκτός από την τεράστια σημασία τους για την προστασία των γύρω εδαφών, είναι επίσης τόποι πολύτιμοι για την προστασία και την διατήρηση της ζωής αρκετών ζωντανών ειδών. Είναι εκτός των άλλων περιοχές πολύτιμες για την μετανάστευση πουλιών, πολλά από τα οποία είναι ήδη είδη προς εξαφάνιση. Ακόμα και τώρα, παρόλη τη τεράστια πίεση που έχουν δεχτει επί δεκαετίες οι υγρότοποι, με τον συνεχή περιορισμό της έκτασης, της φυσικής ροής τους, και της φυσικής τους λειτουργίας, την εποχή της μετανάστευσης των πουλιών, μπορεί να δει κανείς σ΄αυτους, εξαιρετικά και σπάνια είδη πουλιών : Αργυροπελεκάνους, καλαμοκανάδες, ερωδιούς, γεράκια... Για τα μεταναστευτικά πουλιά, αυτοί οι τόποι του Αιγαίου, αποτελούν πολύτιμη στήριξη της επιβίωσης τους, γιατιί είναι τα μέρη όπου μπορούν να καταφύγουν για λίγες μέρες για να βρουν εύκολη τροφή και να ξεκουραστουν ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν τη δύσκολη πορεία τους.

Αυτούς λοιπόν τους υγρότοπους, το ελληνικό κράτος, αλλά και οι τοπικές κοινωνίες, εδώ και δεκαετίες, άλλοτε από άγνοια, άλλοτε από ιδιοτέλεια, συνήθως και τα δυό μαζί, αντί να τους προστατέψει και τους αναδείξει σε πόλο έλξης για την περιοχή, τους καταστρέφει αργά και σταθερά. Κάποιοι από μας, το βλέπουμε και μας πονάει εδώ και χρόνια.  Αλλά οι δυνάμεις όσων νιάζονται γι αυτά, ήταν πάντα πολύ μικρότερες από εκείνες πιου θα απιτούσαν οι ανάγκες και από όσες θα απαιτούσε μια πραγματική αλλαγή στάσης απέναντι σε αυτές τις μικρές, πολύτιμες εκτάσεις.

Έτσι λοπόν φτάσαμε στην εποχή του χρέους και του μνημονίου, με τους αργούς ρυθμούς καταστροφής των υγροτόπων. Και, λόγω κρίσης και πίεσης, ιδού που κάτι άλλαξε και μάλιστα δραματικά και γρήγορα: Άλλαξει ο ρυθμός καταστροφής και εξαφάνισης όποιου ζωντανού και λειτουργικού πράγματος έχει καταφέρει να επιβιώσει από την αργή και ασυντόνιστη καταστροφή των προηγούμενων δεκαετιών. Τώρα προχωράμε γρήγορα και αποφασιστικά: Οι νησιώτικοι υγρότοποι δόθηκαν το ΤΑΙΠΕΔ για πούλημα. Το σοφό και αδίστακτο κράτος μας, ετοιμάζεται να τους πουλήσει. Έτσι θα ξεμπερδέψουμε άμεσα με το Δημόσιο Χρέος ξεμπερδεύοντας ταυτόχρονα με κάθε ευαισθησία και λογική που έχει απομείνει στον έρημα αυτό τόπο. Για να 'αξιοποιηθούν', ίσως: Ως τί ακριβώς; Μήπως ως αλυκές; Ή ως υπαίθρια μουσεία φυσικής ιστορίας; Νομίζω ότι η καντίνα και η νεροτσουλήθρα είναι πιό εύκολες, άμεσες και αποδοτικές επενδύσεις. Και μακροπρόθεσμα, μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι ακόμα μεγαλύτερο και πιό προσοδοφόρο!

Και εγώ, ως μνήμη ενός άχρηστου παρελθόντος, δημοσιεύω  μερικές από τις φωτογραφίες των υγροτόπων της Πίσω Αλυκής και του Αγίου Νικολάου που είχα βγάλει την μέρα της πολύ μεγάλης βροχής το χειμώνα του 2003. Και έυχομαι καλό κουράγιο στη W.W.F και στους Όικολόγους Πράσινους και σε όσους άλλους προσπαθούν να αναδείξουν το θέμα και να παρακινήσουν σε αντίδραση τις τοπικές κοινωνίες.

Τί κάνει ένα τεράστιο αλμυρίκι στη μέση της λίμνης; Περιμένει να καλοκαιριάσει για να κάνει σκιά στα αυτοκίνητα!

Η λίμνη της Πίσω Αλυκής!

Ο Άγιος Νικόλαος όπως τον έφτιαξε  η φύση!

Πίσω Αλυκή. Δεξιά η θάλασσα. Αριστερά η λίμνη (υγρότοπος). Στη μέση η απελπισμένη προσπάθεια των νερών να επικοινωνήσουν, χαράζοντας την παραλία οριζόντια, αφού η κάθετη λύση έχει αποκλειστεί από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις.

 

Άγιος Νικόλαος: Είναι το σημείο απ΄όπου μέχρι  πριν τριάντα χρόνια επικοινωνούσε επιφανειακά η θάλλασσα με την αλυκή. Αργότερα καθιερώθηκε ως δρόμος και μπαζώθηκε αναλόγως. Την ημέρα που έβρεξε, τα πράγματα ήρθαν - για λίγο- στη θέση τουςς

 

Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια. Στις λίμνες όμως;

 

Όχι, δεν είναι ποταμός! Είναι η παραλία της Πίσω Αλυκής, μετά τις βροχές! Η θάλασα, προσπαθώντας να 'φτάσει' στον υγρότοπο, έχει χωρίσει την παραλία στη μέση, σε βάθος σχεδόν ενός μέτρου και πλάτος πάνω από δύο μέτρα. Η φυσική της διέξοδος, έχει κλειστεί καλά από τα μαγικά ανθρώπινα χέρια και μυαλά!

Αιος Νικόλαος Αλυκής. 'Δρόμος' ανάμεσα στον υγρότοπο και την παραλία

Αγιος Νικόλαος Αλυκής: Ο 'δρόμος' που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι, όταν τον διεκδίκησε η θάλασσα! Βεβαίως μετά της τον ξαναπήραν πίσω!

 

Πίσω Αλυκή: Αυτή η λίμνη, σήμερα χρησιμοποιείται ως δρόμος και πάρκιγκ!

Πίσω Αλυκή: Αριστερά από το τοιχάκι η λίμνη. Δεξιά το ρέμα που είχε δημιουργήσει η θάλλασσα  στην μέση της παραλίας προσπαθώντας να φτάσει στην λίμνη της

 

Διαβάστε περισσότερα

Σχολικό Πανηγύρι, για δεύτερη χρονιά!

 

Φέτος, στο πανέμορφα αναπαλαιωμένο κτίριο Δημητρακόπουλου, στα δρομάκια της Παροικίας.
 Θές ο εξαιρετικός χώρος, θες η εμπειρία της επανάληψης, το αποτέλεσμα είναι ακόμα καλύτερο από τον περσινό.

 Οι εκπαιδευτικοί και οι  μαθητές των Δημοτικών Σχολείων της Πάρου, εντυπωσιάζουν και εντυπωσιάζονται και πάλι με τις κατασκευές τις δικές τους, στολισμένες δίπλα σε εκείνες των συμμαθητών τους από τα άλλα σχολεία του νησιού.

ΚΑΙ: Την Παρασκευή 14/6/2013, στις 7.30, στον ίδιο χώρο θα προβάλουμε την εξαιρετική, παλιά γαλλική ταινία "Σκασιαρχείο'.

Από το 1ο Δημοτικό Σχολείο

Με θερμές ευχαριστίες για την συνεργασία και εξίσου θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους εκπαιδευτικούς που συνεργάστηκαν στην δημιουργία της γεμάτης χρώματα και φαντασία έκθεσης, εύχομαι να μπορέσουμε να χαρούμε και το τρίτο και το τέταρτο σχολικό πανηγύρι, κάθε φορά με νέες ιδέες και εκπλήξεις!

Και  η μουσική επένδυση της έκθεσης: Μικρές Κυκλάδες

http://www.youtube.com/watch?v=LGPSPUbcx8s

                         Ευχαριστούμε την Κ.Δ.Ε.Π.Α.Π για την πρόθυμη παραχώρηση του κτιρίου. 

                                                          

 

 

 

 

 

2ο Δ.Σχ. Παροικίας Πάρου

 

Τα 24 γράμματα της αλφαβήτου, σχηματισμένα από τα σώματα των παιδιών της Α Δημοτικού, του 1ου Δ, Σχ, Παροικίας Πάρου

Κούκλες από χαρτοπολτό. Δ.Σχ. Αγκαιριάς

 



"κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει με μικρή πολιτεία": Δ.Σχ. Λευκών/Κώστου

 

 

 

 

 

Προστατεύουμε το περιβάλλον: Δ. Σχ. Αρχιλόχου/Μάρπησσας

 

Τα παραμύθια του Άντερσεν: Δ.Σχ. Αγκαιριάς

 

 

Ο Ήλιος και οι Πλανήτες, με σωστές αναλογίες μεγέθους και χρωμάτων: Β τάξη Δ.Σχ. Νάουσας (Λεπτομέρεια)

 

Το 2ο Νηπιαγωγείο Παροικίας Πάρου μας επισκέφθηκε επίσης.. Ευχαριστούμε για την μεγάλη τιμή!

 

Ο ανάγλυφος χάρτης της Γης, φτιαγμένος με πλαστελίνη,από το Δ. Σχ. Μάρπησας, γοήτευσε πολύ τους επισκέπτες μας

 

"Κυρία, αυτό το βιβλίο το έχουν φτιάξει παιδάκια!" μου είπε με τεράστια έκπληξη η μικρούλα της Α Δημοτικού!

 

Και βέβαια στο τέλος, η Σχολική Σύμβουλος δεν άντεξε τον πειρασμό: Ένα ακόμα μάθημα, επιτόπου, για το Ηλιακό Σύστημα...

 

...με αρκετή συζήτηση για τους κοντινούς και μακρινούς πλανήτες και το μέγεθος του καθενός

 

 

με ιδιαίτερη έμφαση στον μικρό, μακρινό Πλούτωνα!

 

 

 

αλλά και διευκρινίσεις για το γιατί η σελήνη έλαμπε δια της απουσίας της από το υπόλοιπο στερέωμα!

 

Διαβάστε περισσότερα